Pas zhurmës (serbe) për Brezovicën…

Kosova thua se është mësuar që Serbia të mos e lë rahat me shekuj e sidomos tash e 16 vjet të tranzicionit (eksperimental). Së fundi edhe një çjerrje më e re nga i ashtuquajturi drejtor për “Kosovë e Metohi” në Qeverinë e Serbisë (Gjuriq i thonë), i cili i kërcënohet hapur Kosovës se nuk ka lojë me Brezovicën. Në atë stilin tanimë të njohur “nuk ka pazar pa hanxhinë”!
Cili është hanxhiu këtu?
Edhe kjo dihet!
Kosova si projekt perëndimor, e dëgjueshme deri në pikë të fundit, mendon se është zot në shtëpi të veten, anipse nuk qeverisë me tërësinë e territorit të saj.
Është ky vend që pranoi me diciplinë qytetëruese dhe civilizuese të jetë atdhe i të gjithë njerëzve që jetojnë dhe kanë jetuar në të.
Ky vend që pranoi pa asnjë telashe që brendapërbrenda vetit të ketë enklava të një etnie pakicë, mu ashtu siç ia imponoi Perëndimi dhe ambasadori i nderuar Ahtisari me dokumentin e tij të njohur. Dhe, votuan aso kohe të zgjedhurit e popullit në Kuvend këtë dokument, madje edhe katër akademikë, për këtë shtet me “shtete” të vogla brenda (enklavat serbe) …
Serbia dhe Beogradi që hyjnë e dalin në këtë vend që mëton të jetë evropian, sa herë t’iu teket – “si n’bahqe t’babës”!
Hyjnë nga mali, hyjnë në vendkalime, s’marrin leje, marrin leje, bëjnë lojë me këtë shtet tonin, madje bëhet zhurmë edhe kur flasin kundër këtij vendi mu në zemër këtij vendi (!) dhe pastaj ankohen, çirrën dhe thonë “Ja, ky është ai shteti i moderuar që Perëndimi i ka dhënë shpinën për ta bërë, nuk e meriton, nuk dijnë të bëjnë shtet, shkelin historinë…”, e të qena e të paqena të tjera.
Dhe ky vend, po që se mbledh guximin të reagojë, duhet përpara të matet mirë si ta bëjë këtë, pasi duhet të tregohet i dëgjueshëm deri në fund… Të mos lëndohet asnjëra palë!
Të jemi korrekt me miqët perëndimorë, PO SE PO, sepse kthim pas nuk ka por edhe të ulësh qafën, të thyesh kurrizin e të jesh përherë, edhe natën edhe ditën, në rolin e fajtorit dhe atij që është dënuar përherë me lëshue pe, edhe kjo nuk është korrekte e as diplomatike, anipse veprohet ndryshe mu për hir të stabilitetit në rajon.
Por për të dalë në pazar me “ble speca e patligjana”, vallë edhe atëherë duhet pyetur Beogradin?!
Pazar pa hanxhiun nuk ka, thonë, e këtë na e mëson historia. Po, e ditur se nuk është koha e hanxhinjëve, e as e tapive për me tregue kush kur ishte nën këtë qiell, se e ardhmja e këtij vendi dhe këtij rajoni është përbashkimi nën ombrellën e Evropës, por disa gjëra duhet qartësuar deri në fund, se për fatin e këtij vendi, vendosin VETËM ata që jetojnë dhe kanë jetuar këtu së bashku gjatë shekujve…
Nëse ka rrugë më të shkurtër, e thuani!
Sepse, kanë perënduar njëherë e përgjithmonë kohët e kryqëzatave dhe e sundimeve të huaja barbare…
Kemi falur por nuk kemi harruar!
T’i japim shans qytetërimit dhe menqurisë e jo ndarjes dhe hasmërisë!
Të shpresojmë se Brezovica do të mbetet inserti i fundit i përzierjës së Beogradit në mënyrën e jetesës sonë të përbashkët.
Kosova e Serbia janë dy shtete fëqinje, as më pak e as më shumë.
Te e fundmja, i ka Serbia mjaft hallet e veta!
Esad DUJAKA